Sosyalleşme mi? Bizde bu iş “miyav”la başlar, ömür boyu sürer.

​

​

Bizde sosyalleşme, öyle “2 haftalık program”, “3 adımda kedi eğitimi” falan değil.
Bizim için bu bir yaşam felsefesi.

Çünkü yavru bir kedinin ilk haftalarında sihirli şeyler olur:
Dünya açılır.
Kokular gelir, sesler karışır, bir el okşar, biri konuşur, biri Mozart dinlerken diğeri YouTube’dan “Mia and me” açar…
Ve tam o anda biz işe başlarız:
Sabırla, dikkatle ve minik bir tebessümle.

⸻

Bizim yavrular, laboratuvarda değil, gerçek bir evin ortasında büyür:
Kapılar kapanır, çocuklar güler, mutfaktan yemek kokusu gelir,
arada bir köpek havlar,
ve tabii… o meşhur elektrik süpürgesi çalışır.

Kediler önce tedirgin olur.
Sonra yaklaşır.
Sonra…
Üstüne oturur.
(Süpürge çalışıyorsa, mır’lamaya devam. Artık onun cihazı.)

​

Yani hayatı öğreniyorlar.
Ve şunu görüyorlar:
Hayat karmaşık olabilir. Ama güven varsa, her şey mümkün.

​

Ama iş burada bitmez.
Asıl macera, minik pofuduk yeni evine girdiğinde başlar.

Ve biz?
Biz orada da yanınızdayız.

​

Tavsiyeler mi lazım? Al sana birkaç altın öneri:

* Evde başka bir hayvan varsa, ilk tanışma İstanbul trafiği gibi olmamalı.
Yavaş, sakin, koklaya koklaya.

* Tasmalı yürüyüş mü?
Olur!
(Ama önce sabır, sonra iyi bir göğüs tasması… ve bolca övgü: “Sen ne güzel yürüyorsun be!”)

* Araba yolculuğu mu?
İlk seferde miyavlar, ikinci seferde sessiz, üçüncüde… şoför olmasa o sürecek.

​

Çünkü…
Dünyanın en şahane soyağacı neye yarar,
eğer kedi elektrik süpürgesini görünce kıyamet zannederse?

​

Sakin, uyumlu bir karakter, bizden onlara kalan en değerli mirastır.
Ve inanın, ailelerimiz tam da bunu en çok takdir eder.

​

Günün sonunda…
kucağınıza bir kedi gelir.
Güzelliği ayrı,
ama bakışıyla der ki:
“Sana güveniyorum.”
Elbette, işte önerdiğim alternatif bir versiyon:

Ve tam da o anda…
anlarız ki:
Yaptığımız şey sadece güzel değil,
belki de gerçekten olağanüstüydü.

​